یاسان

<<ولَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِینٍ ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِی قَرَارٍ مَّکِینٍ ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَکَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِینَ»

حدودده سالم بود.داشتم باپسرخاله هایم بازی میکردم.اذان میگفتند.

یکی از روزهای سال تحصیلی قبل من ویکی از دوستانم که زنگ های تفریح باهم بودیم داشتیم قدم می زدیم که یکی از همکلاسی هایم آمد وگفت سلام محمد رضایی.ورفت.

کلا کارش این بود هرروز می آمد وهمین کاررو میکرد ومی رفت.

شبیه ازاین سیاه لشگرهای درون فیلم ها بود.روزی دو سه کلمه می گفت و می رفت.

من یک روز به دوستم این مسئله رو گفتم که او شبیه سیاه لشگرها در فیلم هاست.

دوستم:این طوری فکرنکن همینجوری که او دردوربین زندگی ما سیاه لشگر است،ماهم دردوربین زندگی او سیاه لشگریم....

نتیجه اخلاقی:همیشه دوربین زندگیمان راجدی بگیریم ودیگران را مسخره نکنیم.